Elke keer opnieuw sta ik zo versteld van de wondere wereld van het lichaam. Hoe een aanraking kan prijsgeven of je hechting veilig verliep. Hoe zich telkens een diepere laag onthult als je met liefde de vorige zachtjes hebt geopend. Wat de kracht kan zijn van fysieke nabijheid, een contact zonder woorden waarin alles toch gezegd kan worden. Hoe het lichaam niet liegt, in tegenstelling tot de soms ondoorgrondbare ommetoertjes en maskers van ons denken. Hoe het lichaam conflict en wonde omsluit, die we al lang waren vergeten of misschien nooit hebben geweten. Hoe krachtig het zelfhelend vermogen is mits soms een klein duwtje in de rug. 

Het toont flarden en lijnen van je jeugd, je ouders en je grootouders. Bij momenten vertelt het een archetypisch verhaal gedownload vanuit het collectief. De complexiteit van wat je vormt of breekt overstijgt met gemak de capaciteit van de miljoenen neuronen in ons brein. Je persoonlijkheid zit mee in je houding, een houding en een hoop onderdrukte emoties die je gedrag meer bepalen dan eender welke rationele gedachtegang. Telkens je iets volledig rationeel probeert te vatten, besef je pas hoe weinig je ervan snapt naarmate je er meer van weet. Op zo’n moment vinden we weer wat bescheidenheid terug. Bescheidenheid en verwondering voor wie we zijn, voor wat ons vormt en voor de gigantische en intelligente kracht die erin schuilt. 

Misschien is het niet de uitdaging om elk woord te snappen van wat het lichaam zegt, wel om te luisteren wanneer het roept. Om het ruimte te geven in zijn verhaal of slechts een kanaal te bieden aan een golf die even passeert. Een brokstukje van verleden tijden dat zijn geïntegreerde plekje nog niet vond. Je lichaam als boek met een open einde. Een verhaal dat zich telkens weer herschrijft. Ik observeer de sensaties, de hoofdlijnen en details vanuit het enige stukje in mezelf dat constant blijft, dat de boel overziet, dat steeds aanwezig is op de achtergrond, dat niet gaat waaien in een storm van emoties en zich niet verliest in een eindeloze gedachtenspiraal. Het zit in de meest comfortabele zetel, het vertrouwt en het kijkt. Het voelt zich verbonden en is gelijk aan dat kijkende stukje in ieder van ons. Eén groot netwerk van stukjes van een interresonerend veld met onze medemens en de hele wereld rondom. Het vibreert mee met mijn eigen verhaal, dat van mijn ouders, dat van mijn grootouders, dat van mijn medemens, dat van de natuur en dat van al het oneindige daaromheen. De illusie van afgrenzing tussen mezelf en de ander diende ooit een noodzakelijke verankering, tegenwoordig vervaagt ze elke dag een beetje meer. Ik kan enkel zorg dragen voor mezelf door ook zorg te dragen voor alles en iedereen om me heen want paradoxaal genoeg vond ik in het diepst van mezelf net de hele wereld.